Wczoraj po zajęciach grupowych, działając jako gość, na obcym terenie, poczułem, jak w sali, między Uczestnikami pojawił się mocny nurt, powietrze, ulga.
Co i dlaczego miało tam miejsce? Otóż w mojej praktyce terapeutycznej nie traktuję uczestników terapii jak idiotów, a to, jak wskazują setki (ba, tysiące) moich rozmów z uczestnikami tej czy innej terapii, odwiedzających ośrodki i gabinety psycholożek/psychologów jest … niezwykłe. Jestem głęboko przekonany, że każda i każdy z nas posiada potencjał intelektualny, duchowy, aby w pełni uczestniczyć w dialogu. Najczęściej bywa, że ów potencjał jest zakopany pod stosem wtłaczanych nam do głowy, wewnętrznie sprzecznych, nielogicznych doktryn, przepisów na życie, programów szkoleniowych. Odkopujemy go jednak, i wówczas tworzy się bezpieczną przestrzeń, w której możliwy jest namysł, rentgen duszy i dostrzeżenie, w jakiej kondycji psychicznej i duchowej jesteśmy. Tylko w takim podejściu możliwe jest budowanie relacji równoważnej między uczestnikami spotkania, a taka relacja buduje wyżej wspomnianą bezpieczną przestrzeń.
Często niestety, jak przekazują Uczestnicy grup wsparcia, „nawrotów”, mityngów i innych spotkań w ramach terapeutycznej edukacji, stykają się ze znanym sobie już z domu, że szkoły czy z miejsca pracy schematem jakim jest podejście wyższościowe, łamiące godność, blokujące myślenie i możliwość werbalnego wyrażania swoich myśli. Schematyczne spotkania grupowe, rundki bez możliwości zadawania pytań i swobodnej wypowiedzi…
